The afterlife of the party

Ik kan het niet ontkennen... Ik heb wel degelijk de zomer van mijn leven gehad. Sinds mijn laatste examen in juni, denk ik dat ik met moeite één volledige dag thuis heb gespendeerd. Deze zomer kon eindelijk ALLES weer, en daar heb ik dan ook gretig gebruik van gemaakt. Wat begon met een feestweekend met de copains van Dubai, stroomde over in een Kazouvakantie als vakantieverantwoordelijke in Italië. Meteen daarna was ik drie weekends aanwezig op het meest zalige festival van België. Mensen die mij wat kennen weten dat ik het dan natuurlijk heb over Tomorrowland. Ik was nog maar een paar dagen thuis en hop, daar kwamen de optredens van Rammstein, Nostalgie Beach Festival, optredens in de Proximus Pop-up Arena, Kamping Kitsch, Waregem Koerse, enkele leuke avonden in Ostend City of de Viking, een tweede Kazouvakantie in Kroatië, een reisje naar Europapark en natuurlijk ook de nodige herexamens. Ik heb dus echt wel niet op mijn gat gezeten!

Toch is er deze zomer naast al die festiviteiten ook heel wat anders gebeurd en heb ik gedurende die twee maanden nauwelijks tijd gehad om dit zelf even in mijn hoofd te laten bezinken. En dan komt het eraan... Die diepe val in een eindeloze put van leukere en minder leuke gedachten! Mijn leven kent weer even rust en dan heb je tijd om over alles na te denken, maar ik moet bekennen dat ik dit niet zo lastig had verwacht. 

Soms gaat dit inderdaad over rozengeur en maneschijn! Je hebt unieke dingen mogen ervaren en kansen mogen grijpen waarop andere mensen misschien wel wat jaloers zouden zijn, je hebt een nieuwe vriendschap ontwikkelt waarvan je zeker bent dat je die nooit wenst te lossen en je hebt met enkele hechte vrienden en collega's die leuke ervaringen mogen delen...

Toch staat er recht tegenover die rozengeur en maneschijn ook een flinke portie van pijn en verdriet die je gedurende twee maanden hebt moeten wegduwen. Wat begint met het verliezen van de verlovingsring van je grootvader, gaat verder in het voelen dat je voor heel wat mensen bitterweinig tijd hebt gemaakt, sommigen misschien zelf onbewust in de steek hebt gelaten door die drukke agenda, het eindigen van een relatie, het opnieuw buizen voor je herexamens, het denken dat mensen je niet meer in hun leven willen en zoveel meer... Net door die drukke agenda zijn dit allemaal factoren waaraan je niet echt denkt, maar wanneer die drukke agenda eindelijk wat meer ruimte begint te krijgen, volgt de crash! In een paar weken tijd werd ik overspoeld door gevoelens van verlatingsangst, schuldgevoelens en eenzaamheid! Het voelt misschien wel als een kater na een avondje stappen, maar dan aanhoudend en niet te wijten aan de alcohol. Wat ik nu voel, heb ik nog nooit gevoeld, maar  is wel pijnlijk. Ik weet ook niet precies wat ik voel, want het voelt zo verwarrend aan! Het is net alsof je vol genot je favoriete zwarte piste in een skiresort aan het uitproberen bent , maar helemaal beneden toch zwaar op je bek gaat met het fretten van sneeuw tot gevolg! Gelukkig weet ik dat er beneden aan die piste wel weer mensen zullen klaarstaan om mij opnieuw recht te trekken, en daar wil ik die mensen vanuit de grond van mijn hart nog eens voor bedanken! 

Zo, alweer iets neergeschreven wat ik moeilijk kan uitspreken! 

Tot snel Bloggers, of misschien ook niet!

X Gilles