Behind a painted smile...
Ik ben niet gelukkig... Althans niet vandaag! Dit weekend was ik dolgelukkig, alsook afgelopen woensdag, dat kan ook niet anders! Mijn broer en schoonbroer stapten samen in het huwelijksbootje en er kan gewoon geen mooier moment als dat bestaan! Het wordt hier al snel duidelijk dat ik de laatste tijd een rollercoaster beleef van ups and downs. Al weten velen onder jullie dat ik een enorme fan ben van rollercoasters, toch zou ik op de rollercoaster des levens liever wat minder afdalingen willen meemaken.
Die afdalingen zijn dan wel onvermijdelijk, toch zijn ze de laatste tijd heel plots en heel snel. Daarom voelde ik ook de drang om hier even over te gaan schrijven. Ik kan namelijk bij weinig mensen mijn gedachten en gevoelens delen in het echte leven! Die mensen kan ik op één hand tellen & dat wil dus zeggen dat ik me echt goed moet voelen en voldoende vertrouwen moet hebben om er daadwerkelijk over te kunnen vertellen. Eigenlijk vind ik het ook niet erg dat ik die mensen slechts op één hand kan tellen, dat zijn ECHTE vrienden! Gelukkig gaat schrijven mij stukken beter af, vandaar dit blogbericht. Ik ga al vele jaren door het leven met een gevoel dat ik bij heel veel mensen een masker moet dragen. Het masker van de "altijd enthousiaste en gelukkige Gilles", wat ook door veel mensen beaamt wordt. Links en rechts krijg ik weleens een opmerking zoals "Wij volgen zo graag je stories op Instagram, hadden wij maar zo'n zwieneleven!". Ik kan dit niet ontkennen (lacht)... Ik probeer inderdaad alles uit het leven te halen en al die gelukkige momenten (soms wat te vaak) op Instagram te zwieren... maar het lukt me niet om ook de wat minder gelukkige momenten, die er ook zijn, te delen met anderen. Toch ben ik blij dat ik hier wel met enkele vrienden over kan praten en dat is meer dan genoeg voor mij. Al zou ik via dit bericht willen laten blijken dat ook iemand met "een zwieneleven", het soms wat harder te verduren heeft. En de laatste week, is dat te wijten aan twee verschillende dingen.
Allereerst... Grensoverschrijdend gedrag... Je zou denken dat dit enkel kan voorkomen tussen man & vrouw, maar ik kan je verzekeren dat dit niet steeds het geval is... Daarom wil ik hier ook eens vriendelijk een levensles meegeven. Doe wat je wilt met elkaar, als iemand aangeeft dat het 'OKÉ' is! Dat is fijn! Dat is goed! Dat is leuk! Maar behandel elkaar met respect als er duidelijk een grens wordt aangegeven! Nee is nee! Stop is stop! En dat is bij mannen niet anders dan bij vrouwen. Als je in een club tot drie maal in mijn achterste knijpt & ik tot 2 maal vriendelijk heb gevraagd om hier mee te stoppen, doe dit dan geen derde keer! Het tweede signaal zou reeds duidelijk genoeg moeten zijn om ermee te stoppen, de derde keer was eigenlijk een keer te veel! Het lijkt misschien een kleine daad, maar wel een daad waar ik me niet zo goed bij voel. Ik heb daar helemaal niet om gevraagd, en als ik daar niet op instem en duidelijk het teken geef dat het knijpen in het achterste van iemand die je eigenlijk niet kent ook niet oké is, dan is het volgens mij maar vanzelfsprekend dat je dit ook niet meer doet! Nu bon... een man die 3x in mijn achterste knijpt kan mij dan wel irriteren, het is nu niet dat dit mij vandaag wat minder gelukkig maakt...
Wat echt mijn hart breekt is dichte vrienden ongelukkig zien... Ik ga hier niet al te veel over vertellen, maar ik wil er toch iets over kwijt. Ik geef mezelf de laatste tijd vaak de schuld dat ik geen goede vriend ben voor bepaalde personen, omdat ik bepaalde gevolgen niet wist te vermijden, terwijl ik aan de andere kant ook wel besef dat ik alles uit de kast heb gehaald om er te zijn voor die mensen... Dat is een dubbel gevoel, waar ik deze week enorm hard mee aan het worstelen ben! Ik heb graag de touwtjes in handen en wil dat alles goed en soepel verloopt, maar beseffen dat wanneer iets fout loopt, ik hier niet altijd iets aan kan gaan doen, gaat er toch wel erg moeilijk in. Dat kleine feitje, doet mij vandaag erg veel verdriet! Al weet ik wel dat ik er steeds ben. Voor mensen in een gelijkaardige situatie, dit is wat ik effe in mijn kop steek. Probeer er te zijn voor je dichte vrienden en te luisteren wanneer ze willen gehoord worden! Het is heel normaal dat je niet steeds weet wat je moet zeggen op een bepaald verhaal, maar soms hoef je daar ook helemaal niets op te zeggen. Dat lijkt makkelijker gezegd dan gedaan, en dat besef ik maar al te goed, want ook ik vind het vaak moeilijk om niet steeds te kunnen klaarstaan met een raad. Maar voor velen kan het al enorm veel helpen, wanneer ze weten dat ze gehoord worden! En dat is iets wat ik jullie wil meegeven! Luister soms eens & laat weten dat het oké is om gehoord te worden. Je bent God niet, je hoeft niet steeds de beste raad voor handen te hebben, maar een oor kan echt al wonderen doen.
Zo, mijn gal is effe uitgespuwd!
Misschien volgt hier nog een volgende blogpost... een iets wat zonnigere, of opnieuw een wat grijzere! Misschien volgt hier ook geen volgende blogpost... We zullen zien!
Wees lief voor elkaar, luister naar elkaar en respecteer elkaar!
Liefs
Gilles